مروری بر کاربرد محرک های زیستی با منشاء هیومیکی در کشاورزی مدرن و پایدار

احسان سرلکی (دانش آموخته کارشناسی ارشد مهندسی مکانیک بیوسیستم، گروه فن آوری کشاورزی، پردیس ابوریحان دانشگاه تهران، پاکدشت، ایران)

علی شریف پاقلعه (عضو هیئت علمی گروه فن آوری صنایع غذایی، پردیس ابوریحان دانشگاه تهران ، پاکدشت، تهران ، ایران)

امید نیکو صفت (انستیتو آب و انرژی ، دانشگاه صنعتی شریف، تهران ، ایران)

سعید نوروزی (دانشجوی دکتری تخصصی فیزیولوژی گیاهان زراعی، گروه علوم زراعی و اصلاح نباتات، پردیس ابوریحان دانشگاه تهران، پاکدشت، ایران)

چکیده:

   امروزه استفاده از کودهای شیمیایی در کشاورزی مدرن خیلی کارآمد نیستند و مصرف بیش از حد کودهای شیمیایی، در محیط زیست رها شده که باعث آلودگی می‌شوند. یک راه برای کاهش مصرف کودهای شیمیایی بدون تغییر در نیاز عناصر غذایی گیاهان، افزایش بهره وری عناصر غذایی گیاهان از طریق استفاده از محرک های زیستی است. محرک های زیستی که گاهی در قالب کودهای زیستی یا علف کش های زیستی قرار می‌گیرند، موادی به غیر از عناصر غذایی و علف کش ها هستند که وقتی به گیاهان ، دانه ها و یا در مراحل رشد گیاه در فرمولاسیون های مشخص اعمال می‌شوند، توانایی بالقوه ای برای اصلاح فرایندهای فیزیولوژیکی در گیاهان در یک روشی که فواید بالقوه ای برای توسعه و رشد گیاهان و یا در پاسخ به تنش های آبی و یا غیر آبی دارند، فراهم می‌کنند. این تعریف شامل انواع مختلفی از محرک های زیستی از جمله: مواد هیومیکی، استخراج های دریایی(جلبک و خزه های دریایی)، آمینو اسیدها و باکتری های محرک رشد گیاه (PGPB) می‌شوند. در این تحقیق، ما بروی کاربرد و اثرات مثبت محرک های زیستی با منشا هیومیکی، بروی بهره‌وری عناصر غذایی گیاه متمرکز می‌شویم و مکانیسم های اساسی که شامل تغییرات مثبت در ساختار خاک یا در حلالیت عناصر غذایی، مورفولوژی ریشه و فیزیولوژی گیاه هستند، مورد بحث و بررسی قرار خواهند گرفت.

واژگان کلیدی: محرک های زیستی، مواد هیومیکی، بهره وری عناصر غذایی، کشاورزی پایدار.

جهت دسترسی به اصل مقاله به آدرس اینترنتی زیر مراجعه نمایید:

https://www.sid.ir/fa/seminar/ViewPaper.aspx?FID=6071395h0322